Pas kort ben ik erachter gekomen dat er zoiets bestaat als taaldenkers en beelddenkers. Daarvoor dacht ik eigenlijk dat iedereen op dezelfde manier dacht als dat ik dat doe: Als je aan iets denkt, krijg je een plaatje in je hoofd. Het is een soort foto waarop datgeen staat waar je aan denkt met een leuke achtergrond, vaak in kleur, geur en geluid, waar je dan naar kan kijken. Als iemand dan iets meer verteld wordt het plaatje uitgebreid of ontstaat er een nieuw plaatje. Bij een lang verhaal wordt dit een serieuze speelfilm, nog net niet in 3D. ( Hmm, ik las net weer een artikel over beelddenken en daarin wordt gezegd dat je wel in 3D denkt. Misschien moet ik dan maar zeggen: Nog net niet in HD.)
Ik stelde mijn hoofd altijd voor als een oude apothekerskast met ontelbaar veel laatjes. In al deze laatjes zitten foto’s over een bepaald onderwerp. Elke dag worden er nieuwe foto’s aan de laatjes toegevoegd. Want elke keer dat je ergens naar kijkt, maak je een nieuw plaatje. En als je ergens aan denkt combineer je vaak plaatjes met plaatjes zodat er nieuwe plaatjes ontstaan.
Een vriendin vertelde me laatst dat ze het zo fascinerend vond dat ik gelijk een tekening kon maken bij een verhaal wat ze vertelde. Daar verbaasde ik me over, vooral toen ze zei dat zij dat niet had. Paar dagen later was ik op het internet aan het zoeken over leerproblemen bij kinderen en toen kwam ik een stuk tegen over beelddenkers.
Het stuk stelde dat ieder kind vanaf zijn geboorte in beelden denkt maar dat rond de 4de levensjaar taal steeds belangrijker wordt. Vanaf dat moment wordt door het kind onbewust gekozen om de weg van het woord te gaan, de taaldenkers, of in beelden te blijven denken, de beelddenkers.
Wordt vervolgd